Beschrijving
De voorvechters van de symfonische blaasmuziek zitten vandaag de dag in een zeker spanningsveld van inhoudelijke en formele oriëntatiemoeilijkheden. Modernisten, die hun creatieve bezigheid zien in de experimentele doorontwikkeling van de traditie van de 2e Wiener Schule (Nieuwe Weense School) van Schönberg, trachten de blaasmuziek te koppelen aan stromingen in de muziek van dezelfde tijd. Daarbij moeten ze ervaren dat het publiek hun muziek net zo min accepteert, als de luisteraars van de zogenaamde klassieke concerten bereid zijn te houden van de uiterst moderne concerten. Andere componisten proberen een zekere aantrekkingskracht voor een breed publiek te bereiken, door in de “mainstream” van rock- en popmuziek mee te gaan en proberen deze voor blaasorkesten geschikt te maken. Populair zijn ook aanpassingen van de muziek van John Williams of Henry Mancini.
Een vierde manier is het aansluiten op thematische, harmonische en klankvolle structuren, zoals men die vindt bij Richard Strauss of Gustav Mahler en de overdracht van zulke compositieprincipes op het moderne blaasorkest. Componisten die deze weg bewandelen, moeten niet a priori voor door traditie vastgeroeste imitators worden aangezien, omdat precies dit muzikale stijltijdperk in de symfonische blaasliteratuur ondervertegenwoordigd is. En de mogelijkheden qua klank en vertolking van de laat-romantische of impressionistische werken nog helemaal niet goed zijn erkend.
Markus Götz sluit in zijn werk „Silva Nigra“ juist aan bij de laatst genoemde tradities. In elke maat van zijn werk is te merken dat hij niet slechts een kenner is in het omgaan met parameters uit de blaasmuziek. Hij moet echter ook een uitstekende pedagoog zijn, die precies weet hoe amateurs of jongeren überhaupt met muziek in aanraking gebracht kunnen worden en tot welke uitdrukkingsintensiteit ze in staat zijn. Het werk ontstond als opdrachtcompositie van de kapel in traditionele kledij St. Märgen in het Zwarte Woud.
De componist schrijft over zijn werk: „In de vorm van een muzikale geïllustreerde circulaire moeten impressies uit de streek rond St. Märgen muzikaal worden becommentarieerd.“
De afzonderlijke delen zijn getiteld „Der Tag erwacht“ (De dag ontwaakt) – „Ein Morgen voller Nebel“ (Een mistige morgen) – „Der Nebel löst sich auf“ (De mist lost op) – „Blick ins Tal“ (Blik in ‘t dal) – „Auf zur großen Wanderung“ (En nu de grote trektocht) – „Begegnung am Kloster“ (Ontmoeting bij ‘t klooster) -„Besuch auf dem Rossfest“ (Bezoek aan ‘t paardenfeest).
Boven een zwevend-zoemende bekkenroffel klinkt aan het begin een zoet-melancholiek aandoend roepmotief in de waldhoorn, dat – spoedig door de trompetten canoniek begeleid – tot hoofdthema wordt van de hele compositie. Het hele werk is op dit Zwarte-Woud-motief als grote variatievorm gebaseerd. Op menigerlei wijze zijn er variaties en andere uitleggen te beleven. Götz gebruikt elementen van het volkslied en de psalmodiërende gregoriaanse koorzangen, om de uiteenlopende scènes aanschouwelijk te maken. Choreografische delen contrasteren met passages in een expressieve, religieus karakteristieke vormgeving. Er worden qua klank natuurgeluiden weergegeven, waarbij natuurlijk de beroemde Zwarte-Woud-koekoek niet mag ontbreken. Alles blijft echter gevangen in een strenge vorm zonder verzeild te raken in het sentimentele of in louter klanknabootsing. Over het hele werk zweeft steeds de rust van het veelgeroemde Zwarte Woud, dat in een korte passage, waarin de musici het woud zingend prijzen, speciale aandacht krijgt. Dit werk in qua moeilijkheidsgraad van de hogere klasse is niet slechts een uitdrukking van een aan het landschap gebonden klankkleur, maar kan eveneens bijdragen aan een verrijking van elk blaasconcert.
